با پریا حرف نمی‌زنم، حتی شک دارم بدونه که شنبه تا دوشنبه نیستم.
به اوین و زورو گفته بودم که دارم برمیگردم ولی از اوین خداحافظی نکردم.
الان که دارم می‌رم خونه فقط میخوام برم پیش بی‌بی و بعدش هم به مبینا سر بزنم و دیگه بیخیال تمام ادمای فامیل.
کاش سرما نخورم. کاش.
گوشی چیز بی مصرفیه اگه بین مخاطبین گوشیت کسی نباشه که بتونی بهش زنگ بزنی.
خوابم نمی‌بره، میترسم.
تپش قبلم رو هزاره.
حس می‌کنم نسبت به صفحه‌ی قفل گوشیمش خیلی بی توجهی شده.
صداش-
تو این لحظه یک کلمه هم نمیخوام راجب ادما حرف بزنم.
در حال حاضر زندگیم زندگی نیست. نمی‌دونم دارم چیکار می‌کنم.
همینجور تو اینستا می‌گشتم یه لحظه با خودم فکر کردم؛ تا کی؟ تا کی باید چیزایی که اذیتم می‌کنه رو جلو چشمم نگه دارم؟ اصلا دارم با کی می‌جنگم؟
از فالوورام ریموش کردم و آنفالو زدم. حرص و جوش خوردن الکی فایده نداره.
با خودم باید رو راست باشم. وقتی چیزی نمیخوام بشنوم ازش، وقتی اهمیت نمیدم الکی هم اطرافم نگهش ندارم. راهمو جدا کنم.
دوست ندارم خودمو اذیت کنم. میخوام رک باشم.
کاش می‌تونستم منِ سه ماه پیش رو ببینم. اونوقت بهش می‌گفتم تموم شد. همه‌ی صداهای مغزت خاموش شدن. همه‌ی سناریو هات، جنگ و بی اعصابی‌هات. همه‌شون تموم شدن. حتی دیگه یادم نمیاد چه حسی باعث می‌شد انقدر حرف تو مغزم باشه. خالیه. همش.