zaara

یه وقتایی اتفاقات از دستم در میره، یه وقتایی می‌شینم بدترین سناریو های ممکن رو تصور میکنم. یه وقتایی دلهره های اضطراب اوری میگیرم.. 

خیلی چیزا با مرور زمان فراموش می‌شن و از بین می‌رن، حتی بهشون فکر هم نمیکنی. وقتی وقتی اون حس عجیب کل وجودت رو میگیره..وقتی قلبت مضطرب میشه می‌فهمی دوباره دارن برمیگردن. یه جنگه بین قلب و مغزت.

چیزی که زمان تونسته بود از ذهنم پاکش کنه ولی از جسمم نه. دلم نمیخواد هیچوقت دوباره اون شکلی مضطرب بشم. ارزششو نداره. کاش هیچوقت به 'اگه' های زندگیمون فکر نکنیم و سمتشون نریم. اگه اینجوری می‌شد، اگه اینو میگفتم، اگه برمیگشتم.. دیگه بسه.

هیچوقت نباید برگردی. هیچوقت به عقب برای درست کردن چیزی برنگرد. عوضش مسیر های تازه رو کشف کن و از اشتباهاتت درس بگیر. رو به رو تو درست کن. نه گذشته رو.

راستش دیگه حوصله‌ی دراماهارو ندارم، دیگه نمی‌کشم و کافیه برام. 

واقعا بچه بازی به نظر می‌رسه، چیزی که من فکر میکردم با جوابای بقیه فرق داشت. من نیومده بودم چیزیو عوض کنم من فقط میخواستم خودم حس بهتری داشته باشم. به هرحال دیگه بسه. 

قصد دارم دوباره تراپی رو شروع کنم، این دفعه برای خودم. برای شناختن بهتر خودم و شخصیت خودم. دفعه‌ های پیش از توصیف کردن خودم فرار میکردم و ربطش می‌دادم به مامان و اتفاقات توی خونه ولی این دفعه دیگه نیازی به فرار کردن نیست. میخوام راجع‌به خودم حرف بزنم.

حالم خوبه، ادما دیگه ضربه‌ای بهم نمی‌زنن چون یاد گرفتم که ازشون توقعی نداشته باشم، یه سری چیزازو هم پیش‌بینی میکنم که حواسم جمع باشه. 

وقتی هم که بقیه ناراحتم میکنن حتما بهشون میگم یا حداقل تلافی میکنم.

نیاز داشتم مغزمو خالی کنم. روز ناراحت کننده‌ای رو گذروندم. و خوشحالم که تموم شد. امروز نتونستم گریه کنم. الانم دیگه اشکام نمیان. بیشتر گشنمه.

یه روز دیگه تلاش میکنم:)) 

ما استاد به اتمام نرساندن قصه های لیلی و مجونیم. با ما از نصف راه بودن حرف نزن.

راه های نرفته، داستان های نشنیده و حرف‌های نگفته~

موندم ادامه‌ی صفحات سفید دفتر زندگیمو با چی پر کنم

کی واقعا میدونه.. که بعدش چی می‌شه؟ 

من نمی‌فهمم این نباید ها چین، این صدای توی مغزم که مدام جلوی منو میگیره چی میگه؟ خب چرا پیام ندم؟ مشکلش چیه؟ چرا باهاش حرف نزنم؟ چهار ماه تمام هر روز از جلوی چشمام رد می‌شده. عکسای توی گوشیم داره دیونم میکنه.

دلم تنگ شده. چرا پیام ندم؟ چرا باهاش حرف نزنم؟ یه خبر و یه احوال پرسی چیش مشکله؟ از چی میترسی؟ نمی‌تونم به زندگی عادی‌وارم برگردم.

همه مون گند می‌زنیم؛
ما آدمیم

بعضی وقتا حس می‌کنم
من فرای مرزای حماقت گند زدم

تموم چیزی که می‌دونم اینه که
من به حرف دلم گوش می‌دم
و اون همیشه من رو به بهترین سمت‌ و سو ها هدایت نمی‌کنه..

-حرف هایی که کاش می‌زدم

بودن یا نبودن مسئله این است؛ آیا شریف تر آن است که ضربات و لطمات روزگار نامساعد را متحمل شویم یا آنکه سلاح نبرد به دست گرفته با انبوه مشکلات به جنگ برخیزیم. 
مردن، خفتن، خفتن و شاید خواب دیدن آه مانع همینجاست. آن زمان که این کالبد خاکی را بشکافیم، درون آن رویاهای مرگباری را می‌بینیم
ترس از همین رویاهاست که عمر مصیبت بار را اینقدر طولانی میکند.
زیرا اگر انسان یقین داشته باشد که با یک خنجر برهنه می‌تواند خود را آسوده کند؛ کیست که در مقابل ظلم ظالم، تفرعن جابر، تکبر متکبر، درد های عشق شکست خورده و رنج هایی که لایقان صبور از دست نالایقان می‌بینند؛ تن به تحمل دهد. 
تفکر و تعقل ما همه را ترسو میکند و عزم و اراده هرگاه با افکار احتیاط آمیز توام گردد، رنگ باخته، صلابت خود را از دست می‌دهد و به مثابه همین خیالات بلند
 عمر مصیبت بار اینقدر طولانی میشود.

-شکسپیر 

چقدر احساساتم تغییر کردن، چقدر بی اهمیت شدم. 

از یه جایی به بعد دیگه نه چیزی به خوابت میاد، نه خیالت و نه گوشه‌ی افکارت.

نه حس مشترکی میگیری نه دژاوویی و نه اهنگی هست که چیزی به یادت بیاره.

انگار اصلا چیزی نبوده. یه همچین چیزیه. اصلا یادم نمیاد چند ماه پیش چه شکلی بودم چه برسه به اینکه یک سال پیش.

چنلم پر از نوشته‌ست ولی هیچ جایی از قلبم رو قلقلک نمیده.

بگذریم. خستم. دلم میخواد بعدش همه چی قشنگ تر باشه. 

تو وضعیتی ام که حوصله‌ی حرف زدن ندارم.. نه دست و دلم به تایپ میره و نه دلم میخواد چیزی بشنوم. الان حال و حوصله‌ی ارتباط با بقیه رو ندارم.

سیصد گل سرخ، یک گل نصرانی

مارا ز سر بریده می‌ترسانی؟ 

ما گر ز سر بریده می‌ترسیدیم

در محفل عاشقان نمی‌رقصیدیم:))

من عهدِ تو سخت سست می‌دانستم
بشکستن آن درست می‌دانستم 
این دشمنی ای دوست، که با من ز جفا آخِر کردی..

نخست می‌دانستم.

-مهستی گنجوی