چقدر احساساتم تغییر کردن، چقدر بی اهمیت شدم.
از یه جایی به بعد دیگه نه چیزی به خوابت میاد، نه خیالت و نه گوشه‌ی افکارت.
نه حس مشترکی میگیری نه دژاوویی و نه اهنگی هست که چیزی به یادت بیاره.
انگار اصلا چیزی نبوده. یه همچین چیزیه. اصلا یادم نمیاد چند ماه پیش چه شکلی بودم چه برسه به اینکه یک سال پیش.
چنلم پر از نوشته‌ست ولی هیچ جایی از قلبم رو قلقلک نمیده.
بگذریم. خستم. دلم میخواد بعدش همه چی قشنگ تر باشه.
تو وضعیتی ام که حوصله‌ی حرف زدن ندارم.. نه دست و دلم به تایپ میره و نه دلم میخواد چیزی بشنوم. الان حال و حوصله‌ی ارتباط با بقیه رو ندارم.
سیصد گل سرخ، یک گل نصرانی
مارا ز سر بریده می‌ترسانی؟
ما گر ز سر بریده می‌ترسیدیم
در محفل عاشقان نمی‌رقصیدیم:))
من عهدِ تو سخت سست می‌دانستم
بشکستن آن درست می‌دانستم
این دشمنی ای دوست، که با من ز جفا آخِر کردی..نخست می‌دانستم.
-مهستی گنجوی
بیشتر حس میکنم وسط یک روتین از زندگیمم، اینکه کی بیدار شم و چیکار کنم..
اصلا پیام بدم یا پیام ندم.. اینکه تعریف کنم چی شده یا تعریف نکنم.
همش عادت شده برام.
یه وقتایی یه چیزایی رو حس میکنم و یه وقتایی هیچی حس نمیکنم.
یه وقتایی خسته میشم. از همه‌چی.
کلی طول میکشه خودمو سر پا کنم.
پانسیون بعد ۱۰ ماه دیگه بهم حس خوبی نمیده. دیگه جایی نیست که توش راحت باشم. دیگه نمیدونم واقعا.