zaara

امروز حرفای قشنگی زدی، منم چیزای بامزه‌ای میگم نه؟ امروز صورتم قرمز شد و یه چیز احمقانه گفتم که فقط از جواب دادن اینکه چرا قرمز شدم فرار کنم. و تو به جواب احمقانه‌ام خندیدی. خیلی بچه به نظر می‌رسم وقتی گیج می‌‌شم؟

نمی‌دونم حس میکنم امروز روز افتضاحی بود. واقعا بود نبود؟ 

وقتی از پله ها اومدم پایین و گریه میکردم، وقتی یه گوشه نشستم تا اروم شم. 

باید همون موقع که میومدم بیرون مستقیم می‌رفتم نه؟ ولی من موندم. 

از دست خودم ناراحت بودم که چرا نتونستم حرف بزنم. از دست وضعیتی که توش قرار داشتم ناراحت بودم و واسه‌ی همین اخرش گریم گرفت و از شدت ناراحتی زیاد حتی نتونستم یه کلمه حرف بزنم و رفتم. 

چون هوا تاریک بود راحت گریه کردم، هیچکس نمی‌دید. خوبیه شب همینه نه؟ 

چیزای کوچیکی بهم دلگرمی دادن. مثلا اون نگاه کنجکاوت موقع رفتن، که حالم چطوره.

یه جورایی برام دژاوو شد اون لحظه. اینکه هنوز هم این چیزا وجود داره. 

بارون می‌بارید، من پر از ناراحتی و خشم بیرون محوطه نشسته بودم و در جواب سوالی که ازم می‌پرسید اینکه مطمئنم فقط این قضیه باعث شد من حالم بد شه یا چیز دیگه‌ای از قبل پیش اومده گفتم این اتفاق ناراحتم کرد. راست گفتم. 

فقط مشکل اینجا بود که وقتی گریه کردم. به تمام ناراحتی‌هایی که توی خودم جمع کرده بودم اجازه دادم بیرون بیان. 

تحملم خیلی بالا بود. از صبحی وقتی که هیچ چیز باب میلم پیش نمی‌رفت و نفس عمیق می‌کشیدم تا اروم شم. و اخر شب کم اوردم. 

ولش کن. تهشو قشنگ تموم کنیم؟ 

داشتی می‌رفتی بهت نگاه کردم. امروز خیلی توجه کردم. خیلی عمیق.

امروز همه‌ چیز غمگین بود. خیلی غمگین. ولی من تورو می‌ذارم توی بخش قشنگ امروز.

24 فوریه 2025

ادما هیچوقت نمی‌تونن بی نقص باشن، زندگی بدون نقص و اشتباه جریانشو از دست می‌ده. ادم چطور میتونه خوشحالیو حس کنه اگه ندونه ناراحتی چه شکلیه؟ 

خیلی چیزارو تغییر دادم، خیلی مرز هارو، خیلی رفتار هارو.. 

الان وقتشه؟ الان وقتشه با اون بخش دیگه‌ام رو به رو بشم یا هنوز باید ادامه بدم؟ 

هنوز بذارم باهام بزرگ بشه؟ نمی‌دونم. نمی‌دونم تا کی ادامه‌ش بدم.

اگه تو جنگ با خودت از خودت جلو بزنی‌. باختی یا بردی؟ 

فکر میکنم جواب اینو چند سال دیگه بتونم بدم.

اون جا که اهنگه می‌گه: 

لیلا من سردم، پر از دردم نده قلب منو بازی

و یکم بعد ترش می‌گه: 

تو ناگفته ترین حرف منی، مخفی ترین رازی 

چه چیزایی که از ذهن ادم نمیگذره با همین چند خط.

این متن رو برای zaaraی 19 ساله می‌نویسم، ممنونم که قوی بودی. ممنونم که دست از تلاش برنداشتی، ممنونم که منو تا اینجا همراهی کردی.

امروز اولین روز 20 سالگی منه و ازت بابت اینکه مراقبم بودی ممنونم، بهت قول می‌دم بهترین و قشنگ‌ترین ورژن خودمو به 21 سالگی تحویل بدم. 

بهمن خیلی سخت شروع شد، یه جورایی انگار روی اخرین پله های 19 سالگی وایستاده بودم و به سختی داشتم بالا میومدم. میدونستم که اخرش قشنگه. میدونستم که وقتی به اینجا برسم همه چی دوباره از اول شروع میشه.

و میدونستم همیشه اخر هر سال یه درس جدید یاد میگیرم. گریه کردم ولی نه بخاطر اینکه غمگین بودم‌. بخاطر اینکه اولین مسئولیت بزرگسالیم رو انجام داده بودم‌. بخاطر اینکه قوی بودم گریه کردم. میدونستم اون روز هیچکس جای من نیست، هیچکس حسی که دارم رو درک نمیکنه و فقط خودم می‌دونم چه کار بزرگی رو انجام دادم. بخاطر اینکه از پسش بر اومدم گریه کردم.

و از خود 19 سالم ممنونم که انقدر قوی بود و کم نیاورد و اخرین پله هارو بالا اومد تا من به اینجا برسم. به اول 20 سالگی.

گاهی وقتا همیشه زود یه چیزایی رو فهمیدن اونقدرا هم دردناک نیست، قبلا از بابت اینکه چرا من زودتر از بقیه یه چیزایی رو متوجه می‌شم عذاب می‌کشیدم. اما الان میتونم اینطوری بهش نگاه کنم که من با فهمیدن زودتر میتونم مسیر بهتری رو پیدا کنم. بقیه هم یه روزی مسیرشونو پیدا میکنن. دلم میخواد تمرکزم فقط روی سرعت خودم باشه، نه اینکه چرا بقیه عقب افتادن.